Διάφορα

Φίλες και φίλοι,

Ένα από τα πιο σοβαρά και ανησυχητικά προβλήματα στην κοινωνία μας σήμερα, το οποίο μάλιστα δεν έχει σημειώσει κάμψη, αλλά αντίθετα άνοδο στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, είναι η  εξάπλωση και χρήση των ναρκωτικών.

Φυσικά, η φοβερή αυτή μάστιγα δεν είναι «προϊόν» των ημερών μας. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από παραδείγματα χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών.

Ωστόσο, είναι αδιάλειπτη και όπως είπα, διαρκώς αυξανόμενη, η τάση της επέκτασης των ναρκωτικών στην κοινωνία και ιδιαίτερα, στη νεολαία.

Ο κόσμος των ναρκωτικών, όσοι έχουν μπει σε αυτόν το ξέρουν καλά, είναι ένας κόσμος που μπορεί αρχικά να μοιάζει όμορφος, απαλλαγμένος από άγχη, πόνο και Θλίψη.

Ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουν μετά πως αυτός είναι απλά και μόνο η όμορφη είσοδος σε  μία πραγματική, επί γης, κόλαση!

Μία κόλαση στην οποία σταματούν τα όνειρα και σταδιακά, εξαφανίζεται οτιδήποτε ανθρώπινο.

Ένας κόσμος χωρίς εικόνες και αρώματα.

Χωρίς ελπίδα, χωρίς χθες, σήμερα και αύριο.

Ένας κόσμος γκρίζος, μακριά από την πραγματική ζωή που δεν είναι πάντοτε όμορφη και ευχάριστη, αλλά είναι απείρως προτιμότερη από τους μουντούς κόσμους της αδράνειας και της εξάρτησης.

Στην πραγματική ζωή, μπορείς να αγωνίζεσαι.

Να νικάς ή να ηττάσαι, αλλά να συνεχίσεις να ελπίζεις.

Στον κόσμο της εξάρτησης, δεν υπάρχει αγώνας.

Μόνο ήττα.

Και παράδοση…

Είναι ευτυχές όμως που στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κ. Νιζάμη, γιατροί σαν τον κ. Θεοδωρουλέα και γενικότερα, άνθρωποι σαν και εσάς, που δεν διστάζουν να βγουν μπροστά, να ενώσουν δυνάμεις και να αγωνιστούν κατά των ναρκωτικών.  Άνθρωποι που απλώνουν τα χέρια και αγκαλιάζουν τα βασανισμένα πρόσωπα που περπατούν στα αδιέξοδα μονοπάτια της εξάρτησης.

Άνθρωποι που ξέρουν πως το καλύτερο… «φτιάξιμο» γίνεται μέσα στην πραγματική ζωή, με το χαμόγελο, την ελπίδα, τον μόχθο και την αγωνία. Κάθε άλλη ουσία που υποκαθιστά τη ζωή, είναι μία φυλακή της ψυχής, του μυαλού και του σώματος.

Λέω στις νέες και τους νέους που συναντάω ότι έχουν πολλά για να «φτιαχτούν».

Έχουν όνειρα και στόχους.

Αγώνες στην εκπαίδευση, τη ζωή, την εργασία.

 Έχουν τον έρωτα, τα ταξίδια, την μουσική και τόσα άλλα.

Μπορούν να λάμψουν για αυτά που θα κάνουν και όχι… δια της απουσίας τους από την ίδια τη ζωή.

Επίσης, λέω όμως, πως όλοι έχουμε μερτικό ευθύνης για την μάστιγα. Και όλοι έχουμε έναν ανεξόφλητο λογαριασμό με την κάθε μορφής «πρέζα» και εκείνους που την πλασάρουν

Και έχουμε όλοι, πρωτίστως ως γονείς εντός της οικογένειάς μας, ως εκπαιδευτικοί, εντός ή εκτός σχολείου, στα πλαίσια των μαθημάτων ζωής που θέλουμε να παίρνουν οι νέοι μας, αλλά και ως ενεργοί πολίτες ή πολιτικοί.

Στις μέρες μας, ο θεσμός της οικογένειας κλονίζεται.

Η κρίση κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Η επιβίωση έχει δυσκολέψει πολύ, οι γονείς αναγκάζονται να λείπουν περισσότερο από το σπίτι και τα παιδιά τους.

Η ορθή γονεϊκή καθοδήγηση μειώνεται όλο και περισσότερο.

Παράλληλα, η παιδεία των νέων μας πάσχει πολύ σοβαρά.

Όπως και η εκπαίδευση.

Τα σχολειά μας παρέχουν κακού επιπέδου γνώσεις και σχεδόν μηδενική, κοινωνική και πολιτική παιδεία.

Οι μεμονωμένες προσπάθειες φιλότιμων εκπαιδευτικών δεν φτάνουν. Τι να κάνουν, άλλωστε και οι εκπαιδευτικοί της επαγγελματικής «ομηρίας» και εξαθλίωσης;

Επίσης, στα χρόνια της κρίσης, γνωρίσαμε έναν πρωτόγνωρο βομβαρδισμό όλων των κοινωνικών και πολιτισμικών δομών που αποτελούσαν υγιή κύτταρα δημιουργίας και κοινωνικής συνοχής. Φορείς και θεσμοί που έδιναν διέξοδο και στόχους στη νεολαία, απαξιώνονται, καταστρέφονται, σταματούν να υπάρχουν.

Και τέλος, έρχομαι στην πολιτική.

Η οποία, υπακούοντας μόνο στην λογική ψυχρών οικονομικών στοιχείων, ισοπεδώνει τον άνθρωπο.

Δημιουργεί ένα πλαίσιο, στο οποίο ο εργαζόμενος αισθάνεται δούλος και ο ιδιοκτήτης δουλοπάροικος.

Ο επαγγελματίας και ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας με την οικογενειακή επιχείρηση, «στραγγαλίζεται». 

Ακόμα και ο παππούς ή η γιαγιά, δεν μπορεί να προσφέρει πλέον στα εγγόνια το χαρτζιλίκι, αλλά ούτε το όμορφο παραμύθι…

Φτιάχνεται γύρω μας λοιπόν ένας κόσμος εφιαλτικός.

Ένας κόσμος στον οποίο οι έμποροι των ψευδαισθήσεων μπορούν να αλώσουν τις ευαίσθητες νεανικές καρδιές και να «δηλητηριάσουν» τα σώματα και τα μυαλά των νέων μας.

Ti θα κάνουμε για όλα αυτά;

Θα κλείσουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας;

Θα σωπάσουμε;

Θα αδιαφορήσουμε και όπου βγει;

Θα επιτρέψουμε, εν προκειμένω, σε οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης και ναρκωτικού να κυριεύει αχαλίνωτα το μέλλον του τόπου μας;

Είναι βέβαιο πως όλοι εσείς λέτε ένα βροντερό όχι.

Και μαζί σας, το λέω και εγώ.

Θα πολεμήσουμε.

Και θα νικήσουμε!

Η πραγματική ζωή είναι πάντοτε πιο δυνατή από τον δικό τους εφιάλτη.

Σας ευχαριστώ  πολύ.