Ομιλίες

 

Κατ’ αρχήν  οφείλω να πω ότι πρόκειται για  μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Στην Ελλάδα του 2010 με την κρίση που περνάμε και με το μέγεθος των θυσιών που καλείται να υποβληθεί ο λαός μας, η επιστροφή κεφαλαίων που έχουν φύγει στο εξωτερικό, μπορεί πραγματικά να συμβάλλει τα μέγιστα στο ξεπέρασμα της κρίσης.

 

Φυσικά, δεν  γνωρίζω και δεν ξέρω αν κανείς γνωρίζει για το ύψους κεφάλαια μιλάμε, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως το νούμερο είναι…. αστρονομικό! Ξεπερνάει ίσως και τις πιο μεγάλες εκτιμήσεις και επιτρέψτε μου να πω, ότι προσωπικά πιστεύω πως αν έρθουν στην Ελλάδα όλα τα ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού, μάλλον θα είμαστε σε θέση να δανείζουμε και την… Γερμανία!

 

Είναι αυτονόητη  λοιπόν η προσπάθεια για επαναπατρισμό  κεφαλαίων. Και η κυβέρνηση δεν  ανακάλυψε, φυσικά, την Αμερική, δημιουργώντας  κάποιες προτάσεις αλλά ακολούθησε αυτό που και πολλές άλλες χώρες έκαναν. Αυτό που μεταξύ άλλων, εδώ και καιρό φωνάζουμε εμείς και πολλοί άλλοι.

 

Αλλά ακόμα  και αυτό, το αυτονόητο, το έκανε  δειλά. Αόριστα. Δίχως τόλμη και  πραγματική διάθεση να επαναφέρει μεγάλο αριθμό κεφαλαίων στην χώρα. Γι’  αυτό βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ομιχλώδες τοπίο στο συγκεκριμένο άρθρο. Για παράδειγμα δεν διακρίνονται τα χρήματα που νομίμως εστάλησαν στο εξωτερικό από τα παράνομα. Δεν ξεκαθαρίζονται τα κέρδη ναυτιλίας από τα κέρδη εταιρειών του νόμου του 89.

 

Τα περισσότερα  χρήματα στο εξωτερικό, είναι σε off- shore εταιρείες. Διαφωνεί κανείς; Αλλά οι τράπεζες του εξωτερικού, γνωρίζουν τους πραγματικούς ιδιοκτήτες. Μια απλή βεβαίωση της τράπεζας θα αρκούσε για να καταδείξει τους πραγματικούς ιδιοκτήτες των off-shore εταιρειών που είναι φυσικά ή νομικά πρόσωπα που φορολογούνται στην Ελλάδα.

 

Ακόμα, θα πρότεινα μείωση του ποσοστού φορολόγησης  των επαναπατρισθέντων κεφαλαίων. Δεν λέμε πως αυτοί που πήραν  κεφάλαια και τα έβγαλαν έξω θα πρέπει να επιβραβευτούν κιόλας, αλλά τουλάχιστον, δεδομένης της οικονομικής συγκυρίας, πρέπει να αντιληφθούμε πως κανένας δεν θα βάλει τα χρήματά του στην Ελλάδα για να… γίνουν  λιγότερα!

 

Τέλος, η κυβέρνηση  οφείλει να δεσμευτεί ότι ισχύει η εγγύηση των καταθέσεων που  νομοθέτησε η Νέα Δημοκρατία και  θα έλεγα μάλιστα, πως πρέπει να επεκτείνει το ποσό της εγγύησης. Χρειάζεται τόλμη για να βγούμε από την κρίση και επαναλαμβάνω, θεωρώ κεφαλαιώδους σημασίας την επιστροφή δισεκατομμυρίων ελληνικών ευρώ που βρίσκονται στη… ξενιτιά6

 

 

Θα ήθελα  να αναφερθώ και στο άρθρο 20 όμως, που αφορά την διασφάλιση τον έλεγχο των συναλλαγών.

 

Αν και θεωρητικά  δεν ανήκω στην γενιά των υπολογιστών, εντούτοις όχι απλά πιστεύω πως  η εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας  για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, είναι ένα σωστό μέτρο, αλλά είναι και κάτι που μάλλον έχουμε αργήσει πολύ να κάνουμε σε αυτή την χώρα.

 

Ειδικά στον Δημόσιο Τομέα!

 

Γιατί, δυστυχώς, ο ιδιωτικός τομέας έχει ξεπεράσει  το δημόσιο κατά πολύ! Μάλλον δεν  υπάρχει ιδιωτικό λογιστικό γραφείο  σήμερα που να μην διαθέτει υποδομή ηλεκτρονικής επεξεργασίας, διασταύρωσης και αποστολής στοιχείων. Πόσοι όμως φορείς του δημοσίου μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ελάχιστοι! 

 

Ακόμα και εκεί που χτυπάει η καρδιά των δημοσίων εσόδων, η υστέρηση είναι δραματική  και επειδή δεν θέλω να μασάω τα λόγια μου, ανεπίτρεπτη, για όσους έχουν περάσει από θέσεις ευθύνης στο συγκεκριμένο πόστο, τα προηγούμενα χρόνια.

 

Το αποτέλεσμα είναι, οι έλεγχοι  να είναι δειγματοληπτικοί και ανεπαρκείς, αλλά και διόλου αξιόπιστοι.

 

Επειδή όμως αυτή είναι  η πραγματικότητα, δεν μπορώ παρά να εκφράσω έντονες επιφυλάξεις σχετικά με όσα προβλέπει το συγκεκριμένο άρθρο. Ορεαλισμός δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος και να πιστεύω πως υπάρχει η ετοιμότητα στους μηχανισμούς του Δημοσίου για εφαρμογή μέτρων ηλεκτρονικής διασταύρωσης και ελέγχου.

 

Αντί για βερμπαλισμούς  λοιπόν, η κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερο  να προχωρήσει σε μια ρεαλιστική αναδιάρθρωση και ριζικό εκσυγχρονισμό των  τμημάτων υποδοχής, επεξεργασίας και  διασταύρωσης στοιχείων. Αν δεν το πράξει, μάλλον πετάει μια χούφτα φύλα στον αέρα και περιμένει αν κάποιο θα πέσει στα χέρια της…

 

Ακόμα, πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της τα βάρη που ενδεχομένως  θα μεταφέρει σε επιχειρήσεις με την  τήρηση επαγγελματικών λογαριασμών. Οι συναλλαγές, από ένα όριο και πάνω, μέσω τραπεζών ή δίγραμμων επιταγών θα ήταν ενδεχομένως καλύτερη λύση για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα πιθανών πλαστών ή εικονικών συναλλαγών.

 

Εκτιμώ δε, πως  η υποχρέωση εμφάνισης των  συναλλαγών άνω των 1500 ευρώ, όχι μόνο θα είναι ατελέσφορη αλλά θα επεκτείνει την φοροδιαφυγή. Γιατί μία συναλλαγή των 2.000 ευρώ ας πούμε, να μην μετατραπεί σε τέσσερις συναλλαγές των 500 ευρώ έκαστη; Και πέραν τούτου, ας μην ξεχνάει κανένας πως ζούμε σε μια μικρή κοινωνία.

 

Φωνάζει κάποιος  τον υδραυλικό για να του αποκαταστήσει μια βλάβη, κόστους 3.000 ευρώ για παράδειγμα. Και επειδή ο υδραυλικός είναι γνωστός ή φίλος, σπεύδει. Κάνει την δουλειά, αλλά με την συμφωνία και των δύο στο τέλος, η απόδειξη παροχής υπηρεσιών γράφει 1.000 ευρώ. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά…

 

Ας μην ξεχνάει κανένας λοιπόν, πως στην μικρή Ελλάδα οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι – κακώς εννοούμενες αν θέλετε – αλληλοεξυπηρετήσεις, δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. 

 

Το πλαφόν των 1.500 ευρώ για τις μέρες μας, είναι  πολύ μικρό. Πρέπει οπωσδήποτε να μεγαλώσει. Να αποκλείει μικροδουλειές και συναλλαγές μεταξύ επαγγελματιών και ιδιωτών. Με τους πολίτες να γίνονται ολοένα και πιο δύσπιστοι με τις πιστωτικές κάρτες, η έκδοση αποδείξεων μικρότερης αξίας, θα βοηθήσει τους φοροδιαφεύγοντες.

 

Και κάνοντας ένα μικρό άλμα προς τα πίσω, αλλά θέλοντας να έχω έναν λογικό ειρμό στην σκέψη μου, κλείνω αναφερόμενος στο άρθρο 19 (κώδικας βιβλίων και στοιχείων). Αν σε ό,τι αφορά τον επαναπατρισμό κεφαλαίων και τις συναλλαγές εξέφρασα έντονες επιφυλάξεις, για το συγκεκριμένο άρθρο εκφράζω τον… αποτροπιασμό μου!

 

Μα είναι  δυνατόν, αντί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να απλοποιούμε τις  διαδικασίες, να προσθέτουμε και  νέες γραφειοκρατικές διαδικασίες, προς δόξαν του δυσκίνητου και  δαιδαλώδους κράτους;

 

Η κυβέρνηση  δεσμευόταν για κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων. Και τώρα, όχι μόνο δεν τον καταργεί, αλλά υιοθετεί και μέτρα που θα επιβαρύνουν κι άλλο την τσέπη των πολιτών και θα τους αναγκάσουν, εκεί που χρειάζονταν ένα μεροκάματο στους διαδρόμους των εφορειών, να χρειάζονται δύο! 

 

Με τις διατάξεις  του συγκεκριμένου άρθρου, εντάσσονται  γενικώς σειρά επαγγελματιών  στο κανονικό καθεστώς τήρησης βιβλίων (εσόδων- εξόδων), ανεξαρτήτως επαγγέλματος, ετησίων εσόδων (τζίρου), ή τόπου  όπου εξασκούν το επάγγελμά τους. Έτσι, πέραν του ότι ο κάθε πολίτης και στην πιο μακρινή γωνιά της χώρας θα έχει ανάγκη από έναν λογιστή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε έξοδα, αναμένεται να προκαλέσει τεράστια ταλαιπωρία, ειδικά στους κατοίκους της υπαίθρου και των μικρών χωριών.

 

Και καταλήγω με την παράγραφο 22 που προβλέπει ότι χρόνος κτήσης του εισοδήματος από υπηρεσίες ελευθέρου επαγγέλματος, θεωρείται ο χρόνος κατά τον οποίο παρασχέθηκαν οι υπηρεσίες από τον ελεύθερο επαγγελματία και όχι ο χρόνος είσπραξης της αμοιβής, όπως ίσχυε με την προηγούμενη νομολογία. Με τον τρόπο αυτό, μία σειρά ελεύθερων επαγγελμάτων( όπως αυτά προσδιορίζονται με το άρθρο 48 ΚΦΕ § 1, δηλαδή οι γιατροί, οδοντίατροι, κτηνίατροι, φυσιοθεραπευτές, βιολόγοι, ψυχολόγοι, μαίες, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, λογιστές, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, τοπογράφοι, γεωλόγοι, δασολόγοι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, διερμηνείς και άλλοι) θα αντιμετωπίσουν ιδιαιτέρως σοβαρά προβλήματα, γιατί ειδικά τώρα, λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, σε πάρα πολλές περιπτώσεις ( δικηγόρους- λογιστές κλπ) καθυστερούν οι πελάτες τους πάρα πολύ τις συμφωνηθείσες αμοιβές τους, ενώ οι επαγγελματίες θα υποχρεώνονται να αποδίδουν φόρο εισοδήματος αλλά και ΦΠΑ για αμοιβές που ακόμη δεν θα έχουν εισπράξει!

 

Κυρίες και  κύριοι,

 

Έχω σχεδόν κουραστεί  να φωνάζω πως ένα νομοσχέδιο, προκειμένου να είναι πετυχημένο, οφείλει να είναι κοινωνικά δίκαιο, απλό και κατανοητό.

 

Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύουν στο  νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Ακόμα  και οι καλών προθέσεων και  αρχικών προδιαγραφών προτάσεις, μετατρέπονται σε φιλολογίες κενές περιεχομένου ή σε αναποτελεσματικά και άδικα εκτρώματα. Επιπλέον, η λογική του παραλόγου εξακολουθεί να θριαμβεύει και η κοινή λογική μοιάζει να έχει πάρει… διαζύγιο από το νομοθέτημα.

 

Ο καφετζής από  τα μικρά Θωμαίϊκα Αχαΐας καλείται να κάνει λογιστικά μαθήματα, ο μέσος δικηγόρος καλείται να πληρώσει φόρο για μία αμοιβή που ακόμα δεν έχει εισπράξει και ένας πολίτης που θα πάει το παιδί του για να βάλει σιδεράκια στα δόντια καλείται να πληρώσει με πιστωτική κάρτα τον γιατρό!

 

Αυτό είναι  το απλό, κατανοητό και κοινωνικά  δίκαιο «τοπίο» φορολογίας του Έλληνα που δημιουργεί η κυβέρνηση, σε μια  περίοδο οικονομικής κρίσης;

 

Δίχως να διακατέχομαι από κανενός είδους «αντιπολιτευτικό μένος», λέω απλά πως απογοητεύομαι  και λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί η χώρα έχει μια κυβέρνηση που πραγματικά δεν καταλαβαίνει. Που με υλικά του χθες προσπαθεί να χτίσει το αύριο και με ερασιτεχνισμούς προσπαθεί να μιλήσει… για επαγγέλματα!

 

Ευχαριστώ πολύ.